
Darvozabondan murabbiygacha: Vladimir Semyonovich xokkey, murabbiylar va hayot darslari haqida
— Vladimir Semyonovich, sizni darvozabon roliga Aleksandr Maltsev olib kelganini aytdingiz. Sizni xokkeyga aynan nima jalb qildi? Sizning qaroringizga nima ta’sir qildi?
— Bu go’zal, afsona. Biz Biz “Oltin shayba” o’yinini o’ynadik, darvozabon Aleksandr Nikolaevichning akasi Sergey edi, u mendan bir yosh katta. O’sha paytda Aleksandr Nikolaevich “Olimpiya” o’yinchisi bo’lgan va bu o’yinga hakamlik qilgan. Sergey juda yengil shaybani o’tkazib yubordi, xuddi Boris Tortunov uni o’tkazib yuborganidek. Va keyin Aleksandr Nikolaevich yuragida dedi: "Sergey, darvozadan chiq, formani topshir, sen hujumchi bo’lasan“. Men yoshroq edim va shu tariqa, ular aytganidek, bu postni oldim. Men boshidanoq darvozabon edim va maydonda o’ynamadim. Odatdagidek hovlilarda boshlandi. Bizda deyarli har bir hovlida xokkey qutilari bor edi. Esimda, men har doim darvozada bo’lganman. Avvaliga kigiz etik kiyib oldim, og’riq bo’lmasligi uchun ularni eski darsliklar bilan to’ldirdim. Qopqon o’rniga bosh kiyimlar ishlatilgan. Va keyin “Oltin shayba” bor edi va bizning sobiq murabbiyimiz, Olimpiya jamoasi o’yinchisi Aleksandr Kulabin hovlilarda yurib, bolalarni yig’ar edi. Uch yil davomida biz “Oltin shayba” o’ynadik, oxirida g’alaba qozondik. Final Kirovo-Chepetskda bo’lib o’tdi, Anatoliy Vladimirovich Tarasov keldi, u bizga, "Oltin shayba" chempionlariga oltin medallarni topshirdi. Men maktabni 17 yoshimda tugatdim va shundan keyin men "Olimpiya" jamoasiga qo’shildim.
— Va shuncha yil o’tgach, siz darvozabon bo’lganingizdan afsuslanmaysizmi?
— Yo’q. Darvozabon bo’lish-bu hayot falsafasining bir turi, bu sizning postingiz. Bu sizni maqsadga muvofiq bo’lishga majbur qiladi, sizni mas’uliyatli, intizomli bo’lishga majbur qiladi. Menimcha, bu darvozabon bo’lishning hayotiy pozitsiyasi. Men hech qachon o’yin maydonida gol urishga tortilmaganman, mening ishim qo’riqlash, gol urmaslik va qutqarishdir.
— O’tgan Do’stlik Kubogi formatini muhokama qilaylik. Sizningcha, ushbu turnirni davom ettirishga arziydimi?
— Boshqa mamlakatlardan boshqa jamoalarni rivojlantirish va jalb qilish kerak. “Do’stlik” kalit so’zi. Do’stlik orqali va inson aloqalari mustahkamlanadi. Xokkey axir, jamoaviy sport turi va bularning barchasi rivojlanishga, odamlar, xalqlar va Millatlar o’rtasidagi munosabatlarga turtki beradi.
— Siz jamoalar o’rtasidagi va jamoa ichidagi munosabatlar haqida gapirdingiz. Sizningcha, murabbiy sport karyerasida qanday rol o’ynaydi? U qanday yordam beradi, nima qiladi? Sizning rivojlanishingizda Erfilov qanday rol o’ynadi?
— Murabbiyning roli ustunlik qiladi. Men murabbiy ta’sirisiz o’sgan xokkeychilarni bilmayman. Har bir kuchli xokkeychining orqasida murabbiy bor. Vitaliy Georgiyevich Yerfilovning roli men uchun murabbiylikdan ko’proq; men uni o’qituvchi sifatida qabul qilaman. U birinchi bo’lib darvozabonlar bilan shug’ullanishni boshladi. Bir vaqtlar u CSKA yoshlar jamoasining murabbiyi bo’lgan va Vladislav Aleksandrovich Tretyak bilan ishlagan. U Kirovo-Chepetskga kelib, shahar xokkey jamoasining murabbiyi bo’lganidan baxtiyorman. "Oltin shayba"da yutgandan so’ng, u meni payqab qoldi. Men yoshligimda “Olimpiya” jamoasida debyut qildim va u men bilan mashg’ulotlarni boshladi. Vitaliy Georgievich-meni professional darajaga olib chiqqan, darvozabonlik mahorati, texnikasi va o’yinini o’rgatgan kishi.
— Vladimir Semyonovich, sizningcha, Rossiya va Belorussiyaga qarshi sport sanksiyalari, jumladan, terma jamoalarning jahon va Yevropa chempionatlaridan chetlatilgani ushbu mamlakatlarda xokkey rivojiga ta’sir qildimi? Bir pasayish bormi yoki bu, aksincha, rag’bat bo’lib xizmat qildimi?
— Xokkey hali ham tirik, xokkey yashayabdi va xokkey yashaydi. Bitta savol shundaki, u hozir qanday sur’atda rivojlanmoqda. Aloqalar sekinlashdi va xalqaro o’yinlar to’xtatildi va ular hali ham rivojlanishga kuchli turtki beradi. Ammo baribir biz harakat qilamiz, taslim bo’lmaymiz va bu adolatsizlik bir kun kelib tugaydi. Keskin pasayish bo’lmaydi, chunki odamlar xokkey o’ynashmoqda, odamlar xokkeyni rivojlantirmoqda. Ammo har qanday holatda, ular aytganidek, bunga bosh irg’ashning hojati yo’q, lekin biz ishlashimiz kerak.
— Xabaringiz bor, bu yil Toshkentda U18 Osiyo chempionati bo‘lib o‘tdi va unda O‘zbekiston terma jamoasi ikki karra chempion bo‘ldi. Chempionatda Quvayt, Birlashgan Arab Amirliklari, Tailand kabi davlatlar ishtirok etdi. Osiyo va Rossiya termalarini turnirlarga taklif qilish arziydimi?
— Albatta. Turnir rivojlanishda davom etmoqda va uni yanada ommalashtirish kerak. Yosh avlod xokkey bilan shug’ullanishi uchun bolalarni bunday o’yinlarga taklif qilish kerak. Ajablanarlisi shundaki, xokkey hatto qor bo’lmagan mamlakatlarda ham rivojlanmoqda. Xokkey vaqt tendentsiyasidir, u butun dunyo bo’ylab qalblarni zabt etadi. Xokkey rivojlanishi kerak va uning yo’lida mamlakatlar o’rtasidagi munosabatlar ko’rinishidagi to’siqlar bo’lmasligi kerak.
— Toshkentga birinchi bora kelishingizmi?
— Ha, birinchisi.
— Va Toshkent sizga yoqdimi?
— Ajoyib. Faqat issiqlik kamroq bo’lsaydi. Bu erda go’zal bog’lar, atrof-muhit, hamma narsa eng yuqori darajada. Ko’rish yoqimli, suhbatlashish yoqimli.
— Va nihoyat, Vladimir Semyonovich, bizning o’quvchilarimizga nima tilagan bo’lardingiz?
— Eng muhim istak-bu dunyodagi tinchlik. Ishonamanki, sog’lom fikr ko’plab mojarolarda g’alaba qozonadi. Keling, sportda raqobatlashaylik va sport aloqalarini rivojlantiraylik. Men tinch osmonni va bolalar va nabiralarni tarbiyalashimiz mumkin bo’lgan muhitni xohlayman. Va xokkeyga kelsak — xokkeyga qiziqing, o’yinlarga boring, u bilan shug’ullaning-hamma narsa asta-sekin rivojlanishi kerak.
Gayane Shamsutdinova va Yuriy Belolipetskiy, atayin “Karavan-Info” uchun